Het is maar hoe je het bekijkt

Meestal als ik ongelukkig ben over mijn rol op het werk of een project dat ik heb uit te voeren, denk ik aan de kleine Cindy. Cindy probeerde een rolletje te krijgen in een toneelstuk op school. Zij wilde heel graag een rolletje hebben, al was het maar een kleintje. Maar haar moeder was bang dat ze niet zou worden gekozen. Je weet wel, het gevoel dat menigeen heeft als hij of zij als (bijna) laatste wordt gekozen bij het sporten. Op de dag dat de rolverdeling zou plaatsvinden, haalde haar moeder haar na school op. Cindy kwam (zoals kinderen dat doen) op haar afhollen, vol blijdschap en met glinsterende ogen. “Mamma, Mamma,… moet je horen” schreeuwde het meisje opgetogen, en toen volgden de woorden die voor menigeen een les kunnen zijn: “Ik ben uitgekozen om te klappen en te juichen”.